 |
| www.biblionet.gr |
Γυρνώντας από κάποιο θάνατό μου
το κάτι λίγο βλέποντας από τον εαυτό μου
σ’ έναν καθρέφτη μαγαζιού
(αυτό το κάτι που ήταν κάποτε αλλιώς
ή που εγώ το νόμιζα)
είδα πως είχα δυο γκρεμούς στο πρόσωπό μου.
Οι παλαιοί μου τρόμοι πια δεν φαίνονταν.
Το σώμα, όσο κοίταξα, μάλλον ακόμη στέρεο
στο αναμενόμενο χωρίς μορφή και ήχους.
Έχω θάψει πολλές αγάπες και πολλούς φίλους.
Η φωνή τους κι η μυρωδιά τους μ’ ακολουθούν.
Ίσως να ζω το μέλλον μου, ως φαίνεται, αλλά ποτέ
δεν το σκέφτηκα σαν αυταπάτη.
* * *
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΠΙΚΟ
Ξύπνησα μες στα αίματα και κλαίγοντας.
Τα ερημικά φιλιά δε μας υπόσχονταν θανάτους.
Φυσάει πάντα ο πρίγκηψ της Σελήνης.
Τα μπαρ όπου πηγαίνει ερειπώνονται.
Γυναίκα ντύνεται να ψυχρανθεί ο Άδης.
Ω νεότης με τα φτερά σου από χιόνι
πώς λάμπεις κάποτες σαν σκηνικό θεάτρου.
Ο δαίμων της φαντασίας μάς ψιθυρίζει στα γαλλικά
καθώς μας πιτσιλίζουν τα κουπιά και ο βαρκάρης
κρατά ισορροπία.
Δώστε στους σκύλους το νόμισμα. Δεν είναι κάλπικο.
* * *
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΡΧΕΤΑΙ
Ανοίγουμε παλιά συρτάρια και το μέλλον έρχεται.
Κοκάλινες πόρπες, ασημένιες αγκράφες, κουμπάκια
γυάλινα
επισκεπτήρια και λογαριασμοί τηλεφώνου
(με πόσους μιλήσαμε;)
καρφίτσες και κλωστές και τραπουλόχαρτα
όπως αισθήσεις μιας νίκης και κάποιας άνοιξης
μέσα στον ύπνο.
Ανοίγουμε παλιά συρτάρια και μπουκαλάκια
των αρωμάτων
γελάς με τις μόδες μιας εποχής
κεντημένα φορέματα με χάντρες και πούλιες
στο βαθύ ντεκολτέ να πέφτει διπλό περιδέραιο
και στο δωμάτιο το φως κρεμεζί–
όπως σε κάποιο τραγούδι.
Μένει να εξηγήσουμε για ποιαν άνοιξη μιλάμε
και ποιος εν πάση περιπτώσει μας υποδύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου