Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

[38] Παυλίνα Παμπούδη: Το μαύρο άλμπουμ (Κέδρος, 1999)


www.biblionet.gr
[από την ενότητα «ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ»]



Ο ΠΑΥΛΟΣ


Με παντελόνια ως το γόνατο
Αμήχανος
Σαν να το ξέρει
Πως τώρα που τον βλέπω είναι νεκρός
Νεκρός όχι δεκατριών, μεγάλος
Πενήντα χρόνων και.

Ντρέπεται.
Ντρέπεται, θα ’θελε να φύγει.

Επίσης, μοιάζει λίγο κακιωμένος.
Σαν να το ξέρει
Πως του’ χω πάρει τ’ όνομα.
Πως έπαιξα, παιδί, με τα γυαλάκια
Και τους δοκιμαστικούς σωλήνες του.
Πως κάποια μέρα έσπασα
Τη ζυγαριά κενού αέρος.

Και φταίω εγώ
Που χάθηκε η ύλη του
Οι μνήμες και τα οστά του.


*


Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ
ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΟΥ


Η Έλλη έχει ένα σαστισμένο άσπρο φιόγκο.
Καλοαναθρεμμένη, ντροπαλή.
Χαμογελά με επιφύλαξη· δεν είναι σίγουρη
Πως είναι κει, πως θα ’ναι κάποτε αλλού,
Αν θα ’πρεπε, αν επιτρέπεται.

Ο Αντώνης, δεξιά της, σαν αφηρημένος.
Δεν αναγνωρίζεται. Σα να ’χει ήδη
Περάσει τα χαρακτηριστικά του
Στα δικά μου.

(Εκείνη πάντως τη συγκεκριμένη Κυριακή
– Κυριακή θα ’ταν, τα παιδιά
Φοράνε τα καλά τους –
Μοιάζει σχεδόν απών. Γι αυτό,
Στα χρόνια που έρχονται
Τα πιο πολλά θα γίνουν ερήμην του.)

Στη μέση ο Παύλος
Τους αγκαλιάζει και τους δύο προστατευτικά.
Είναι ο πρώτος.
Πιο ψηλός.
Ψηλός μέχρι τον ουρανό, το μαύρο κάδρο
Του κόβει το κεφάλι και τα πόδια
Κι υπαινίσσεται
Τη νάρκη εκείνη.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου