Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

[50] Αναστάσης Βιστωνίτης: Έδαφος (Νέα Πορεία, 1981)


www.biblionet.gr
ΑΣΚΗΣΗ


Αυτή την ώρα είμαι ένα πρόσωπο βουβό
κι ας υποκρίνομαι τον ομιλούντα.
Παίζω με το χρόνο, τον ιδιωτικό μου θάνατο.

Ασυγκίνητοι όλοι, οικοδομώντας
θεωρίες συγκινήσεων, μικρά θλιβερά φαντάσματα.

Υπάρχουν οι λέξεις που μας ορίζουν.
Προτιμώ να παίζω με τις λέξεις —
καμιά φορά σε κάνουν να ξεχνάς το αίμα.

Αφαιρώντας το περίγραμμα του εαυτού σου
τι μένει; Καταφθάνουν οι ειδήμονες.
Αόριστα εικάζεται η αλήθεια.
Αντιτάσσεις σφραγισμένα χείλη στον εμπαιγμό.
Ασκητεύεις μέσα σ’ ένα θηριώδη κόσμο.


* * *


ΜΕΤΑΦΟΡΑ


Ξαναβλέπω μετά από χρόνια τ’ αστέρια.

Νύχτα ασέληνη, μητέρα των τεράτων,
ουρανός γεμάτος στροβίλους,
ηλεκτρικά ποτάμια, κοιλάδες,
ίσκιοι του πυρετού κι ορύγματα
στην πίσω μεριά του κρανίου·
έρχονται άσπρες εικόνες
—το αραιό χρώμα των ψευδαισθήσεων.

Καλοκαίρι γεμάτο μούχλα και τσιγάρα
και μόνο σκουπίδια εδώ και πενήντα χρόνια.

Η φωνή σου, η αναπνοή σου, λεπτή
γραμμή της αράχνης κι η ψυχή σου
έντομο κρεμασμένο στο κενό.

Μέσα μου τρέμει μια γριά φαντασία.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου