[54] Νίκος Λάζαρης: Τα δέντρα τρέχουν βιαστικά (Ηριδανός, 1985)

www.tharrosnews.gr

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ


όπως ένα υπόγειο που με την πρώτη βροχή
πλημμυρίζει νερά,
όπως το τσαλακωμένο πουκάμισο
ενός μοναχικού άντρα που τραυλίζει
μπροστά στην ομορφιά,
όπως το φως του γραφείου τελετών,
όπως το εσώρουχο γερασμένης γυναίκας
που το πήρε ο άνεμος από την ταράτσα
και το κρέμασε στα κλαδιά της αμυγδαλιάς,
όπως οι προτομές που αλλάζουν αθόρυβα
θέση στο πάρκο,
όπως το πλοίο των ψυχών σκοτεινό
διασχίζοντας τα νερά,
όπως τ’ αόρατα χέρια
που ανεβάζουν τις Ακροπόλεις στον ουρανό,
όπως οι μορφές αυτών των ανθρώπων
ακίνητες και παγωμένες
στο παράθυρο ενός – φανταστικού – οχήματος
που έχει χάσει τον προορισμό του από καιρό.


* * *


ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΒΙΑΣΤΙΚΑ


Ένας άντρας τώρα είναι μαχαίρι
είναι καρφί, είναι κοντάρι
μια γυναίκα γυμνή είναι λίμνη,
είναι λειμώνας, είναι ουρανός
ένα παιδί χωρίς ομπρέλλα στη βροχή
είναι τρένο και στις ράγες του χρόνου
ταξιδεύει.
       Ξημερώνει.
Τα δέντρα στην πλατεία
τρέχουν όλα βιαστικά.
Και ακούω μέσα απ’ τους αιώνες
άλλη μια φορά να πλησιάζουν
των νικημένων τα βήματα.


* * *


ΣΩΜΑΤΙΚΑ


          1

Πίσω από ένα σωρό
σπασμένα μπουκάλια,
έκπληκτο το σώμα σου.
Με όλα τα παράθυρά του
ανοιχτά,
χωρίς λόγο φωταγωγημένα.


          2

Μπαίνω στο σώμα σου
και βγαίνω
στον ανθισμένο σου
ουρανό.


          3

Μες στων περαστικών
τα σώματα,
πολλοί νεκροί
από καιρό πεθαμένοι.


* * *


ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ
ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΚΛΕΙΣΤΟΣ


Από μελλοντικές συμφορές
μου γνέφουν
τα τρομαγμένα μάτια
ενός παιδιού.