 |
| www.kedros.gr |
Παλατινή μου φύση
είσαι
καρούμπαλο ραφής
μην απορείς
η δύση δεν εξευτελίζεται
παίζοντας τένις
ερωτωμένη μένεις
μα της ρακέτας
την ταχεία ανταπόκριση
ο ουρανός δεν έχει
σύστημα, βρέχει
αυτό που λέμε τούμπαλιν
είναι λυκόφως ποιητικό
ριξιά της αντισφαίρισης εκεί και ’δώ
μπούμερανγκ που ανασαίνεις
δεν παίζει όμως ο ορίζοντας τένις
κι ας είναι ο ήλιος
μπαλάκι σε εγρήγορση.
* * *
ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ
Διστακτικό με τις χορδές
του λείπει κι ο αέρας
ούτε πνευστό ούτ’ έγχορδο
το ταμπούρλο μιλά με το δέρμα του.
Θέλει ξύλο και θέλει σκληρά
να του φέρονται όσοι τυμπανιστές μικροί
κοντά του μαθαίνουν το ρυθμό και το χτύπο.
Τους κατευθύνει το ταμπούρλο με τους κρότους του
τα χέρια πάνω κάτω φανερά, φερέφωνα
το άκαμπτο κρουστό τα οδηγεί.
Έτσι σκληραίνουν τα παιδιά
δρόμο το δρόμο σε παρέλαση
η πρώτη εξατμίστηκε ηλικία
κι έχει η καρδιά τους πειθαρχήσει
σαν τη μεμβράνη του ταμπούρλου
και πώς σκλήρυνε, πώς έπαυσε, πώς έχασε σιγά
τη φιλική, παλιά της αρρυθμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου