ΜΕΤΑ - ΤΙΠΟΤΑ
Όλα γράφτηκαν πια.
Κι εγώ αγορασμένο εισιτήριο διαρκείας.
Στριμωγμένος σ’ αγκυλωτές αρένες
μ’ αργυραμοιβούς και κριτές
και μυρωδάτους σημαιοστόλιστους
μιας γενιάς αιχμαλώτων.
Η όψη της σελήνης αποκρουστική απόψε.
Δακρύζουν σεντόνια.
Βγήκα απ’ το καταφύγιο.
Ο βηματισμός μου καραβίσια διαλεκτική.
Με γνωρίζει η νυχτιά, την μισώ ερωτευμένα.
Σκυθρωποί διαβαίνουν με ολόκληρες ζωές στα δισάκια τους.
Τους κοιτώ, αφουγκράζομαι το βρόγχο τους
μυρίζω τ’ αυτιά τους, αφουγκράζομαι τα γενετήσια όργανά τους,
κοντοστέκω στη θλίψη τους,
αντιγράφω τη μοναδική ασημαντότητά τους πολλαπλάσια,
κεντώ υπερβατικές λεξούλες στη θωριά τους,
μη λεκτικό το βάδισμά τους.
Τράγος αποδιοπομπαίος.
Κρίσιμο κομμάτι ματαιοδοξίας.
Η αυτογνωσία σε μακρινό μονοπάτι.
Πατάω τα βήματά μου.
Εγώ δεν είμαι ο Άμλετ,
βρίσκοντας τρόπους για να γράψεις
φτιάχνοντας συνταγές ν’ ανασάνεις.
Ξανά βρωμούσες σας κάναμε στιχάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου