[37] Τηλέμαχος Τσαρδάκας: Αιμοσφαίριο του ουρανού (Αχαϊκές Εκδόσεις, 1998)

www.biblionet.gr

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΖΕΙ ΑΙΜΑ


Εδώ, στάζει αίμα ο χρόνος.
Κορμιά στο πάτωμα. Άγνωστα δώρα.
Χρήματα στο συρτάρι με λαστιχάκι πιασμένα.
«Εγώ θα φύγω! Εγώ θα φύγω!»
Σ’ ακούω ακόμα.
Τα σεντόνια μου έχω μέρες να τα στρώσω.
Ο ίδιος εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω.
Στον καθρέφτη κάθε πρωί φαίνομαι
όλο και πιο άσχημος.
Κουβά δεν έχω. Και στάζει αίμα κι ο χρόνος...


* * *


NEVER SEEN YOU BEFORE


Γύρω μου σαλεύουν κάτι ξωτικά σαν ανθρώπινες
σκιές.
Στο ποτήρι μου φουρτούνα.
Ίχνη από αίμα οδηγούν στην τουαλέτα.
Το πράσινό μου το πουκάμισο
σιγά-σιγά μαραίνεται.
Κι ήρθε απρόσμενα ο Μπράντον και μου είπε:
«Απόψε φίλε μου εγώ λέω να πεθάνω
πάνω στα στήθη που αγόρασαν τα λίγα μου λεφτά»
Έξω φυσάει μα τα τζάμια είναι γερά.
Μες στη λεκάνη κι οι αμφεταμίνες κι η νύχτα όλη.
Γύρω σαλεύουν κάτι ξωτικά,
μ’ ασάλευτος εγώ,
τόσο απόρρητα και τόσο μυστικά,
καίω την πόλη.
 

[36] Ηρώ Νικοπούλου: Ανέμου (Πλανόδιον, 1999)

Εταιρεία Συγγραφέων
www.dedalus.gr

[από την ενότητα «ΣΥΝΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΣΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ»]


ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ σπρώχνω
τον θάνατο λίγο πιο πέρα.
Τον σπρώχνω ευγενικά με τρόπο
κι άλλοτε κάπως
να μοιάζει σα χορευτική φιγούρα.
Τρυφερά αγκαλιάζοντας τον παρτενέρ
ζητώντας χώρο
στο σώμα του να υπάρξω,
είδωλο σε αστραφτερά πλακάκια.

Κάθε μέρα,
λίγο πιο κει, παρακαλώ,
για ν’ ανασάνω
Κι όλο στενεύει ο χρόνος.


* * *


[από την ενότητα «ΚΟΥΡΟΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ»]


ΟΙ ΑΚΑΛΥΠΤΟΙ των πολυκατοικιών
χώροι ανυπεράσπιστοι.
Καθώς ενώνουν
τα πίσω κρυφά τους μέρη,
μοιάζουν σαν αγκαλιά ματαιωμένη,
στο χρόνο ακίνητη.

Αιώνια χαιρετώντας το άπιαστο
τον ένοικο που δε χώρεσε
να κατοικήσει.


*


ΤΟΝ ΕΙΔΑ ένα βράδυ
μέσα απ’ τις γρίλλιες,
για να γράψει ένα ποίημα
έμπηξε ένα καρφί
στον απέναντι τοίχο
και περίμενε
να γυρίσει ο πόνος
πίσω σ’ εκείνον.
 

[35] Ζέλεια Γρηγορίου: Τα πούντολ της Λοντέβ (Γαβριηλίδης, 2012)

www.academia.edu

ΙΙ


Τελείωσε το θαύμα
Τυλίξανε τις τέντες
Πακετάραμε τα σύνεργα
Διπλώσαμε τα κουστούμια
Διπλωθήκαμε
Να αντέξουμε
Να χωρέσουμε
Οι οικονομικές θέσεις είναι πάντα μικρότερες
στις πτήσεις της επιστροφής


* * *


[από την ενότητα «ΜΗΔΕΙΑ»]


ΙΧ


Διαβάζω ένα χοντρό βιβλίο
Δύο χιλιάδες διακόσιες είκοσι έξι σελίδες
ποίηση του εικοστού αιώνα

Η αλήθεια είναι πως γυρεύω να βρω
τις άλλες γυναίκες
Βρίσκω την Ντίκινσον
την Σέξτον
την Πλαθ
κι άλλες
ασήμαντες και μικρές

Η αλήθεια είναι πως διαβάζω το βιβλίο ανάποδα
από τα πλαδαρά ποδαράκια τους προς τα πάνω
φθάνω λαχανιασμένη στην αρχή
τεντώνομαι να διαβάσω τα λόγια
του κύριου Norton Jahan Ramazani
«Ιδίωμα εξομολογητικό»
«Προσωπική κι εντούτοις ποιητική η γραφή»
«Έξοχη ήταν προς το τέλος...
ύστερα αυτοκτόνησε»
«Τοξικομανείς, εθισμένες στις αμφεταμίνες
και στους φροϊδικούς μονόλογους
με πατέρες»

Κύριε Νόρτον Κρέοντα
Jahan Ramazani
late of Oxford University and Emory University,
επικροτώ τα θαργήλια της γραφής,
έξω από τα τείχη της πόλης οι πουτάνες
(η αλήθεια είναι πως τέντωσα πολύ και θα σπάσω
τα γάγγλιά μου τρίζουν)
Κύριε Νόρτον Ιάγο
Η αλήθεια είναι πως κοιμήθηκα με τον Οθέλλο
(μα αυτό δεν πρέπει να το πω, αλλιώς θα το πάρεις
για εξομολόγηση) και μου λείπει κάθε βράδυ
όχι εσύ
ούτε το Norton Anthology of Modern and Contemporary Poetry
 

[34] Ολυμπία Σταύρου: Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (Μπιλιέτο, 1997)

tsalimi.blogspot.com

Με τρομάζει
το σιγανό ψιθύρισμα
του δίσκου που τελειώνει.


* * *


Κι αν δεν είμαι ο ήλιος σου
είμαι η σκόνη στα γυαλιά σου.


* * *


Το μπράτσο του νταλικέρη
κρεμασμένο από το παράθυρο
στάζει στην άσφαλτο
τη μοναξιά του.
 

[33] Αντώνης Ρίζος: Ξόρκια (Εντευκτήριο, 1998)

ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΗ


Γέμισαν οι τοίχοι στο πανεπιστήμιο
Με λογής-λογής συνθήματα·
Στους διαδρόμους επαναστατικά,
Στους καμπινέδες σεξουαλικά.

Βρίσκεις όμως αυτού και φράσεις
Πότε-πότε συγκινητικές,
Όπως το «Πέστε μου τι θέλω»
Και «Σώστε την δοτική».

Χρειάζεται θάρρος
Το να γράφεις τέτοια πράγματα,
Χρειάζεται θάρρος η τιμιότητα.


* * *


ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΥ ΠΑΓΙΔΕΣ


Μοιάζουν με τις δαπανηρές γυναίκες
Συναρπαστικές όταν ανθίζουν
Αφορμές θλίψης μόλις μαραθούν

Εμπιστοσύνη πρέπει μόνον στις οικόσιτες αλήθειες
Όμως αυτές έγιναν πολύ σπάνιες
Από τότε που τις εκθέτουν στα μουσεία

Τις αποσπούν από τα συμφραζόμενα
Τις ταριχεύουν
Και στο τέλος τις πουλάν
Άγια λείψανα.
 

[32] Θανάσης Ε. Μαρκόπουλος: Το περίστροφο της σιωπής (Τα τραμάκια, 1996)

Γιάννης Δ. Βανίδης
iannisvanidis.blogspot.com

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΨΕΜΑ


Ως το λαιμό
ίσαμε τη σχισμή των χειλιών
στα σπήλαια της ανάσας
μπαινοβγαίνοντας
να παίζει η στάθμη των ερειπίων
και της πηχτής απόγνωσης
η μνήμη η αιμόφυρτη
των βυθισμένων ιδεολογιών
ώσπου να χαμηλώσει κράνος
ο ουρανός του βλέμματος
και να πεινάσει το φως

Τότε ανάψτε του το επόμενο ψέμα


* * *


ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Με μικρούς πυροβολισμούς
σπουργίτες και χελιδόνια
το πρωινό ανέβαινε τις κουρτίνες
πόντο τον πόντο κατακτούσε το σώμα
όνειρα ξυπνούσαν ανάβανε μάτια
ζάρωναν στη γωνιά οι ανάγκες
μουσκίδι στο φως
After Shave Beau Mec
και μοσχοβολάει το δέρας
τηλεόραση καπνού καφές με καϊμάκι
στις οχτώ χαιρετούσε
αγαπημένα πρόσωπα

έτοιμος για το φέρετρο
της καινούργιας μέρας


* * *


Η ΚΑΤΑΠΑΚΤΗ


Την καταπακτή του συντελεσμένου
φοβάται το ποίημα
γιαυτό την τελευταία στιγμή κρεμιέται
από μια λέξη
όπως πλεκτό από μια θηλειά
και μένει έτσι μετέωρο στο κρανίο σου
με διαρκή τον κίνδυνο της εξάρθρωσης
της μόνιμης αναπηρίας
ολόκληρο ένας πόνος
μα ένοικος ζεστός της φλέβας σου
γιατί καλά το ξέρει το ποίημα
στη γέννα τελειώνουν όλα

Ομοίωμα ζωής το ποίημα
την έξωση απ’ την καρδιά σου φοβάται
γιαυτό αντιστέκεται με τόσο πάθος
στην έπαλξη της τελευταίας λέξης
τοξεύοντας απανωτές εναλλακτικές προτάσεις


* * *


ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ


Πάει πια η εποχή της οξείας κραυγής
του τεντωμένου χεριού
η εποχή του περίστροφου πέρασε
πομφόλυγες σκάνε χαλάνε τον κόσμο
και ποιος ν’ ακούσει
την πιστολιά που θα σπάσει
το θυμωμένο σου κρόταφο

Σήμερα το περίστροφο
έχει το σχήμα της σιωπής

[31] Λούης Περεντός: Τ’ απωθημένα ενός μικροαστού (1982)

www.parathyro.com

Ζω με ποιήματα

με παχουλούς χοντρέμπορους
πιστώσεις έγγραφα γραμμάτια
φωτοτυπίες φίλων

ζω με ποιήματα

ξενύχτια παιδιών
τηλέφωνα δίκες τέλεξ
φωνές ταξιτζήδων

ζω με ποιήματα

γιορτές προδομένες
απεργίες επάλληλες
κηδείες νεκρών ξεχασμένων

ζω με ποιήματα

κι ακόμη
μ’ εσένα κύριε δήμαρχε
που δε θα μάθεις ποτέ
την ετυμολογία του αξιώματός σου.

                                                          8.2.1981


* * *


Στα δέντρα του Hyde Park
περιπλανιέμαι

κι όπως το νιώθω να χάνομαι
ανάμεσα όνειρο και κραυγή

μέσα στα νύχια μου θαμμένο
χειρονομεί κατά τη Μεσόγειο
το χώμα της Χοιροκιτίας.

                                                          2.8.1981
 

[30] Διονύσης Καψάλης: Όλα τα δειλινά του κόσμου (Άγρα, 2008)

www.biblionet.gr

[αποσπάσματα]


10.

Εξαντλημένοι: ο τόπος και ο τρόπος.


11.

Στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς.
Ίδιες δεν είναι, γέρασαν κι αυτές,
κι όχι ασφαλώς από αλληλεγγύη.
( Γέρασαν, γράφεις, και παρηγοριέσαι:
ανόητος ανθρωπομορφισμός.
Άσε που οι περισσότερες νεάζουν. )


23.

Στο σπίτι μέσα κάποιος σου μιλά,
μα εσύ κολλάς το πρόσωπο στο τζάμι·
ναι, πιο κοντά κι ακόμη πιο κοντά,
και βλέπεις ( δεν θυμάσαι; ) να κεντά
η νύχτα σ’ έναν ουρανό κατράμι
τα δίχτυα της με τ’ άστρα εκεί ψηλά.


25.

Κάτι να σε τραβάει προς τα πάνω,
προς τον βαθύ αστερωμένο θόλο·
η αντίστροφη βαρύτητα της νύχτας.
( Όπως αντίστροφη θνητότητα :
αντίστροφη στην κλίμακα του χρόνου. )



38.

Κείνο το Σάββατο δεν ήρθες – κι ήμουν
μόνος μου σαν την άδικη κατάρα·
μόνος μου μέσα μου, μόνος στο δρόμο,
και στο μεγάλο καφενείο που ήταν
γεμάτο, μόνος ώσπου έκλεισε.


57.

Η πόρτα του ύπνου είναι χαμηλή
και σκύβεις για να μπεις, σαν σε ξωκλήσι.


60.

Έτσι ακριβώς: το εργόχειρο του χρόνου.

[29] Ζέφη Δαράκη: Το σώμα δίχως αντικλείδι (Νεφέλη, 2000)

www.biblionet.gr

ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ


Δε συναντιόμαστε κάτω
στις ήσυχες μέρες
στα σκουρόχρωμα τζάμια του καλοκαιριού
δε συναντιόμαστε
στις πέτρες της θάλασσας
παρά μόνο
μέσ’ απ’ το φόβο των σελίδων
γραμμένων
για μιαν ανόητη αιωνιότητα
Κι ο έρωτας έρημος
να κρέμεται ο σκελετός του στα βιβλιοπωλεία
να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι
βαμμένο λέξεις

Δε συναντιόμαστε
στην κραυγή και στο σώμα


* * *


ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ


Κλειστοί σταθμοί
τα σώματα
παραπέμπουν
σε κλεμμένα κλειδιά

Σκουριασμένα σκοτάδια
τα λόγια
δεν ανοίγουν στο φως
για τίποτε πια

Ερειπωμένα λοιπόν
τα παλιά σύνορα του πάθους
Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν
ματαίωναν λέξεις

Μέσ’ απ’ τη φούχτα το φιλί
Το βλέμμα να λύνει τα πέδιλα
και τα μαλλιά αχνίζοντα

Ερειπωμένες
οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων

Μέσ’ στ’ άγρια μεσάνυχτα
το σώμα δίχως αντικλείδι


* * *


ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ


Με πόση ευκολία κλαις
σα να υπήρχε
από πολύ παλιά
το κλάμα χτισμένο μέσα σου

και λίγο λίγο
γκρεμίζεται
 

[28] Χρίστος Κρεμνιώτης: Ώριμο σπέρμα (Πλανόδιον, 2008)

ΗΒΗ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ


φευγαλέα το φως
πλάγιαζε
πέφτοντας.

συχνά, τα χαλίκια
χαρίζουν έθνη στη σκιά
εραστών που, ανέμελα,
αφαιμάσσουν ειρήνη

εσύ,
με το ενδεχόμενο μέλλον κολλημένο στο σπέρμα σου
άνοιξε στα καθαρότατα αίματα.

το βάδισμά σου,
ακούγεται όπου στάθηκαν,
μα οι νεκροί των ανθρώπων
δεν προδίδουνε το πέρασμά σου.

σπασμοί του ανέμου όταν σκίζονται από φως.


* * *


ΛΕΥΚΟΣ ΠΕΡΙΠΟΥ.


η αράχνη μετοικεί στο κενό

των φύλλων οι ευθύγραμμοι ελιγμοί
βυθαίνουν
ενώ θροΐζει μια χρυσή
ωχρή
διαύγεια
επάνω απ’ το κουφάρι της νεκρής πηνελόπης.

κάθε ψέμα και ο νεκρός του.
κάθε ψέμα και ο θρήνος του.

ενώ βραδιάζει
ένα κοράκι ξεφλουδίζει πρωινά.

αργά τη νύχτα, η προσμονή
βαστούσε μονάχα
δύο φλεγματικά φανάρια αυτοκινήτου
κι ένα λευκό, περίπου, ιστό.

κάθε φως και ο προσκυνητής του.