[78] Νίκος Καρούζος: Αντισεισμικός τάφος (Εστία, 1984)

www.apiliotis.gr

ΥΔΡΑΥΛΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ


Την ώρα τούτη είμαι πέρα απ’ το γράψιμο. Απ’ έξω ακούω
σωρηδόν αυτοκίνητα μ’ ασταμάτητες γοερότητες του χώ-
ρου στο πέρασμά-τους ωσάν βολίδα. Πού και πού κάτι
φράσεις από δίποδα οπού ξύνουν το κλειστό-μου αιωνόβιο
παράθυρο – «...θα ’ρθει όμως η Ασπασία;...» –, κουβέντες
που συνεχίζουν άλλες κουβέντες απ’ το προηγούμενο
τετράγωνο. Τι είμαστε; Πεσμένοι στο ρέμα, εννοούμε
γέννηση και εννοούμε θάνατο. Ό,τι βλασταίνει την αλή-
θεια είναι μονάχα ο ενεστώτας· κανένας αρχαίος αόριστος
ή πεπαλαιωμένος μέλλοντας. Υπάρχουμε στο ρέμα της
αρχής και του τέλους, χωρίς να ανευρίσκεται ένοχος. Η
τεθλασμένη τζαζ. Όλη η αστυνομική δραστηριότητα οπού
ο νους αναπτύσσει: είν’ ο ίδιος ο ένοχος· κοροϊδεύει τη
φύση-του τηγανίζοντας αιτιότητα· ψάχνει για τον ένοχο,
θαυμάσιο άλλοθι.


* * *


ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ ΟΙΣΤΡΟΣ


Κάθε πότε ν’ αλλάζουν άραγες οι θεοί
        μπαταρίες στο φεγγαράκι;
Δεν υπολήπτομαι καμιά ερώτηση κι όμως
ας παίζουμε γοερά τους ενδιαφερόμενους.
Οι αριθμοί δεν είναι μάρτυρες όχι!–
μάλιστα θα ’λεγα πως κρύβουν ένα φλάουτο.


* * *


ΗΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΥΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ


Κάποτε ο ήλιος θα ’χει γίνει παλιοσίδερα
       νάνος ασπρουλιάρικος.
Απ’ αυτή την άποψη θέλω να μου φορέσετε
       τα γυαλιά-μου στο φέρετρο.