 |
| www.biblionet.gr |
ΠΑΖΛ
Πάντα μου άρεσε το παζλ.
Εξάλλου δεν υπήρχε κι άλλος λόγος
που έσπασα απόψε τον καθρέφτη
Σκόρπισε τώρα η πλήξη μου
σε γυάλινες μικρές λεπίδες
κι εσύ που άλλοτε όργωνες το πρόσωπό μου
τώρα μαζεύτηκες σ’ αυτήν εδώ
την πρόσφατη ρυτίδα και ησυχάζεις
Πιο πέρα απομονωμένη
μια σύσπαση γνωστή κάτω απ’ το βλέφαρο
μοιάζει με ξένη.
Αυτή η διάσπαρτη εικόνα μου
με κάνει να μην ξέρω πώς αισθάνομαι
Σκυμμένη σταθερά για να μη χάνομαι
μαζεύω τα παράταιρα κομμάτια μου
Συναρμολογημένο τώρα το είδωλό μου
μία μορφή αναίμακτη και ραγισμένη
με κοιτάζει ενώ πασχίζω
σταματώντας τις ρευστές εκφράσεις
ν’ ανασυνθέσω τις χαμένες σκέψεις μου
διασκορπισμένη οριστικά
στο τελευταίο μου παιχνίδι.
*
ΧΡΩΜΑΤΑ
Ι. Λευκό
(η διαδρομή)
Πάντα φοβόμουνα το άσπρο χρώμα
Το λευκό κρίνο
που εν αγνοία του
και εν ονόματι της αγνείας του
ασέλγησε
Τις αποστειρωμένες βρεφικές πάνες
να μου φασκιώνουν την ελευθερία
από τότε
Το άψογα κολλαρισμένο γιακαδάκι
παραφωνία στη φθαρμένη σχολική ποδιά
Τα στέφανα του γάμου μας
ισόβια απάρνηση του πάθους
Τ’ ανέραστα της κλίνης μου σεντόνια
Τις άγραφες λυπημένες σελίδες
Το σάβανό μου
που αδυσώπητα λευκό
με περιμένει.
*
ΑΝΟΙΑ
Ι. Οίκος ευγηρίας
Οι γέροι σηκώνουνε τόση εγκατάλειψη
που γέρνουν
Φοβάμαι όταν πισωδρομούν στην εφηβεία τους
κι εκθέτουν δίχως συστολή
το μυστικό τους σώμα
Φοβάμαι την ανεπαίσθητη σπίθα θριάμβου
που αναδεύει μες στη θλίψη τους
όταν πεθαίνει κάποιος όμοιός τους
Μα πιο πολύ φοβάμαι τη σιωπή τους
Όταν με σφραγισμένα χείλη
κι απλανή ματιά
μοιάζουν να προλογίζουνε
το θάνατό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου