[109] Μάρκος Μέσκος: Σχεδόν Πρωταπριλιά (2006)

www.biblionet.gr

Δεν άκουσες ποτέ σου; Πονάει χάραμα η αυγή
στα αίματα και στη σιωπή ανεβαίνοντας ανατέλλει.


* * *


Ι


Σαν τη φάλαινα που ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα
βαγόνι της θάλασσας μονάχο στην ακτή
κι όσα καλέσματα κατόπιν από τους ορίζοντες
άκαρποι μαγνήτες σβησμένοι παντοτινά για την όρασή της
που αρνείται να δει αρνείται να χαμογελάσει
να φύγει πάλι αρνείται.


* * *


ΤΑ ΒΟΥΝΑ


Υγρό το φως τέλη του Οκτώβρη
κουρελιασμένα σύννεφα στον ουρανό κάθετη λεύκα
στον κάμπο· φύλλα φθινοπωρινά γκρίζα και μπλε και
λίγο κόκκινο του παρελθόντος θέρους. Στο βάθος
τα βουνά των θνητών στην άκρη του Νοτιά οι κορφές
του λαμπερού Ολύμπου· τραχιές παρειές φουντώματα
αειθαλή κάπου πρώιμο χιόνι. Τα βουνά κολλητά τίποτε
δεν τα χωρίζει, κάποιο ελάχιστο πέρασμα κάποια μισο-
πεθαμένη λίμνη, χέρι χέρι χορεύουν τα βουνά. Χορεύουν;
Στη λύπησή τους και στην αρχαία μνήμη ποιοι πέρασαν
ποιοι τα διάβηκαν και ποιοι ξέμειναν σκοτωμένοι κά-
που στα βουνά – ανθοί την άνοιξη υλακές φοβερές του
χειμώνα. Κλαρί κλαρί πιασμένα τα βουνά χορεύουν· κυρίως
με τα ριζά χαμηλωμένες οι κορφές χορεύουνε στην ακί-
νητη λύπησή τους.


* * *


ΣΤΑΣΙΜΟ


Και ιδού όλα πραγματοποιημένα· ευχές
ουτοπίες επαναστάσεις νιάτα χιλιόχρονα
και αγάπη και καλοσύνη και φιλία αιώνια
το ανέφικτο εφικτό χωρίς τραύματα χωρίς
καταστροφές δίχως θανάτους.