Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Ευκολο ειναι να στοιβαζεις
Λεξεις πανω σε λεξεις
Στιχους πανω σε στιχους
Στροφες σελιδες συλλογες,
συλλογιζοταν ο Ριμάχο
Το δυσκολο ειναι ν’ αφαιρεις
Και να κρατας μοναχα ο,τι χρειαζεται
Τιποτα περισσοτερο και τιποτα λιγοτερο
Μονο που για να το πετυχεις
Πρεπει, αλιμονο, να υποβαλλεσαι
Στην πιο σκληρη δοκιμασια
Τη δοκιμασια της φωτιας
Να καιγονται τα αχερα
Να μενει το χρυσαφι.
Κοπιασε τοτε αν σου βαστα,
του φωναξε η Ριμαχονα
Χορευοντας χλωρη μες στη φωτια
Ολανθιστη, ολοκοκκινη, ολοδροση
Τριανταφυλλια.
* * *
[από την ενότητα «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΡΙΜΑΚΟ»]
Η ΧΑΡΤΙΝΗ ΑΣΠΙΔΑ
Που να το φανταστουμε, που να το προβλεψουμε και που
Να βγουμε να το πουμε και να μας πιστεψουν, τωρα πια
Αντρες αρματωμενοι του πολεμου, ολο αιματα
Οτι εσυ εξακολουθεις να ’σαι οπλισμενος
με μια χαρτινη ασπιδα κι ενα ξυλινο σπαθι
Σαν τοτε, πριν τριαντα χρονια, στα μικρατα μας
Τοτε που παιζαμε τον πολεμο στ’ αλωνια
Κι οτι θα επεφτες διατρητος
Απο τα βελη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου