Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

[154] Μελέτης Αποστολίδης: Θέμα αρτιμέλειας (Φαρφουλάς, 2013)


www.facebook.com
ΑΠΕΔΩ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ
ν’ απλώσουν τα κορμιά τους
στη ζεστή άμμο
κι απ’ αλλού μας ήρθαν.

Τίποτε δεν μαρτυρούσε
τι προηγήθηκε.
Το τοπίο
κοιμόταν ναρκωμένο
στον φλοίσβο του κύματος
και στην πρωινή ομίχλη.

Ο γέροντας με το γαϊδούρι
το εμπιστεύτηκε
κι αυτό τον πήρε για πάντα
στην αγκαλιά του.

Η διαταγή ήταν σαφής:
Ν’ αποκατασταθεί το τοπίο.

Το ζώο έμοιαζε να κοιμάται
στο χείλος του χάους
που ξύπνησε από νάρκη.

Το σπρώξαμε στην ανοικτή γη,
κρύψαμε την πληγή με χώμα
κι αποκαταστήσαμε το ναρκοπέδιο
σύμφωνα με τη διαταγή.


* * *



ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ
– ζωντανός·
διαψεύδοντας
κάθε κακή είδηση.

Ποτέ πριν
δεν σε είδα να κλαις.

Το σώμα σου έγειρε στην αγκαλιά μου
σαν δρομέα στο τελευταίο βήμα:

«Πού πήγε η δύναμή σου, πατέρα;»

Μόνο που ρώτησα,
άστραψε το σύμπαν.

Και δεν ξαναρώτησα.


* * *


ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ
ούτε πώς φτάσαμε
να ψηλαφούμε
τις νωπές πληγές
του περασμένου
καλοκαιριού.

Τότε που στα 200 μέτρα
ψάχναμε ο ένας τον άλλον
μέσα απ’ το στόχαστρο.

Τώρα,
τα βουρκωμένα μάτια
δεν βλέπουν
ούτε στόχο
ούτε στόχαστρο.

Δέσαμε γερά τα χέρια
στο νήμα της Αριάδνης
και πήραμε τον δρόμο
ο καθένας
στον δικό του λαβύρινθο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου