[186] Γιώργος Δανιήλ: Τα επίθετα, ποιήματα 1968-1983 (Πρόσπερος, 1984) (2/6)

[από την ενότητα «ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ»]


ΟΙ ΛΑΒΙΔΕΣ


Λαβίδες καιροφυλακτούν
παντού
κινούμενες από ’να αόρατο
χέρι.
Στίλβεις
τις επιφάνειές σου
να μη σε πιάσουν
να γλυστρήσεις
μα να που σε γραπώνουν
δυνατά
και σε κρατούν
μετέωρο
με τα πόδια να παίζουν
στο κενό
σα δαγκάνες
αιχμάλωτου
κάβουρα.


* * *


[από την ενότητα «ΤΑ ΤΕΡΠΝΑ»]


ΜΙΝΩΙΚΟ, II


Στα γράμματά σου
μοσχοκάρφια της απουσίας
θ’ αποκριθώ
μονάχα με στίχους
που δε θα σου στείλω
αφού θα ’ναι γραμμένοι
μινωικά.

Όχι εσύ
μα κάποιοι αρχαιοδίφες
κάποτε ίσως
τους αποκρυπτογραφήσουν.

Τώρα ο λόγος
σαν να περισσεύει.
Συ μου πετάς μοσχοκάρφια
κι εγώ παλαιώνω
τα δροσερά μου
επιφωνήματα.

Ο κύκλος θα πρέπει
να κλείνει
κάπου αλλού.



Βλ. επίσης παλαιότερη ανάρτηση: [12] Γιώργος Δανιήλ: Τα αδιέξοδα και Τα τερπνά (Εγνατία, 1980)