Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

[194] Θανάσης Μαρκόπουλος: Μικρές ανάσες (Μελάνι, 2010)


4 Χ 2


Ι.    Ηλικία

      Σαν τον ορίζοντα
      Όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται

ΙΙ.  Τετράγωνο κρύο

      Να ’σαι ψάρι στο καφάσι
      και να κάνει κρύο

ΙΙΙ. Γεφύρι

      Δώσ’ μου το σώμα σου κορίτσι
      να περάσω πάλι στον κόσμο

IV. Η λέξη

      Άχυρο η λέξη και πώς να περάσεις
      μαύρο ποτάμι


* * *


ΝΟΣΤΟΙ ΜΕΣΗΛΙΚΟΣ


Κάθε που γυρίζω στη μικρή πατρίδα
πληθαίνουν τα άγνωστα πρόσωπα
οι σκιές στους δρόμους
τα σπίτια που μπάζουν νερά της βροχής
τα μνημόσυνα του Σαββάτου

Κάθε που επιστρέφω στη μικρή πατρίδα
όλο και πιο λίγο φθείρεται η παλάμη μου
από θερμές χειραψίες


* * *


Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΑΧΤΗ


Με την ανάληψη των καθηκόντων
είπε ως νέος διαχειριστής ν’ αλλάξει το κλίμα
τον ύπνο των ενοίκων να ταράξει
κι ανάρτησε ένα ποίημα στα διερχόμενα βλέμματα

«Κόκκιν’ αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου»

Την άλλη μέρα
μια όμορφη γυναίκα πυρπολούσε το ποίημα
κι άφηνε πίσω της κόκκινη στάχτη

Έκτοτε είναι αυτός που έχασε τον ύπνο του
αναζητώντας τα χείλη της
με δήθεν αδιάφορες ερωτήσεις και καθόδους τυχαίες
στην είσοδο της πολυκατοικίας
στον κήπο στον καυστήρα
στο σκοτεινό υπόγειο της φοβερής λαχτάρας

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου